Pod koniec lat 70 XIX wieku dobra chłopickie nabyli Władysław, Bolesław i Emila z Głogowskich Koziebrodzcy. Hrabia Władysław był posłem na Sejm Krajowy i do Rady Państwa, zajmował się również pisarstwem. Córka Władysława i Emilii, Ewa Dzieduszycka była również literatką. Za czasów Władysława majątek obejmował 735 morgów, z czego 124 to lasy. Do dworu należały trzy karczmy, młyn, cegielnie i dwa folwarki. Około 1900 roku cały majątek przeszedł na rzecz Mariana Lisowieckiego. Był on bardzo dobrym gospodarzem, wzbogacił się na uprawie zboża,.
W południowej części wsi, na krawędzi doliny znajduje się niewielki dwór, prawdopodobnie zbudowany na fundamentach starszego z XVIII wieku. Z tego okresu pochodzą najstarsze drzewa w parku. Budynek dworu wybudowano bez określonego stylu. Był urządzony meblami, pochodzącymi z drugiej połowy XIX wieku, które zostały zrabowane i zniszczone w czasie I wojny światowej, na przełomie 1914- 1915 roku, gdy właściciele wyjechali do Wiednia. Oprócz mebli, poginęły również cenne obrazy. Ocalało jedynie kilka dzieł Wojciecha Kossaka i Sotera Jaxy – Małachowskiego. Zachowała się również cenna porcelana i srebra, dzięki temu, że część została zakopana, a część właściciele zabrali ze sobą do Wiednia. Gdy powrócili zastali dwór całkowicie zniszczony.
Ostatnim właścicielem był Marian Lisowiecki, który miał inne dobra w województwie lwowskim oraz sąsiedni Boratyn. Posiadał stopień doktora nauk rolniczych, jego gospodarstwa rolne stały na bardzo wysokim poziomie. Posiadał własne małe zakłady, cegielnie, kopalnie torfu, ujęcie wody, stawy rybne i młyn wodny. Po śmierci Lisowieckiego, majątek odziedziczyła żona. Po II wojnie światowej majątek został przejęty przez państwo. Do roku 1982 budynek był wykorzystywany jako siedziba gminy, a następnie do roku 2017 jako szkoła podstawowa oraz gimnazjalna. W parku podworskim zachowały się nieliczne buki, dęby, graby, jesiony, świerki, sosny, platany, akacje, magnolie, tulipanowce i derenie.
Jarosławskie Stowarzyszenie „Ocalić Przeszłość dla Przyszłości”