To słowa, które według specjalistów wcale nie pomagają osobie będącej w depresji. Wręcz przeciwnie. Sprawiają, że może się ona poczuć jeszcze gorzej. W ubiegłym tygodniu obchodziliśmy Światowy Dzień Walki z Depresją. Chorobą podstępną, coraz częściej występującą, ale i nadal nieco lekceważoną. Bo nie zawsze choruje osoba, która głośno o tym mówi, czy też udostępnia wybrane obrazki na portalach społecznościowych. Bo to modne. Bo przecież fajnie powiedzieć: „mam depresję” i patrzeć jakie to wywołuje reakcje. Przez to tę chorobę w dalszym ciągu traktujemy jak fanaberię, nic poważnego, lenistwo.
Zastanowienie się przychodzi później, gdy koleżanka siedząca przy biurku obok, która zawsze się do ciebie uśmiechała, nie przychodzi nagle do pracy. Nie ma z nią kontaktu. Może nawet targnęła się na własne życie, bo nie mogła dłużej znieść walki samej ze sobą. Dużo ją kosztowało przywdziewanie co rano maski dla innych.
Depresja coraz częściej dotyka też nastolatków. Teraz, gdy trwa zdalne nauczanie, większość z nich jest sama w domu. Całymi dniami siedzą w swoich pokojach. Zapominają o higienie, zapytani o cokolwiek – reagują agresją, nie potrafią skupić się na lekcjach. Może twoje dziecko wcale nie jest leniwe ani opryskliwe, tak jak ci się wydaje, gdy wreszcie wrócisz do domu wieczorem?
Zdjęcia na portalach społecznościowych, pełne idealnych osób i wnętrz, dodatkowo zwiększają presję. Presję na bycie idealnym, bo przecież wszyscy inni tacy są. Radzą sobie, mają świetną figurę, dobrą pracę, a w domu porządek i samochód w garażu, którego wszyscy zazdroszczą. Osoby o obniżonym nastroju tylko utwierdzają się wtedy w swoim poczuciu beznadziejności. Nie wiedzą, że fotki podkręcane są w Photoshopie, auto jest na kredyt, dom posprzątany tylko do zdjęcia, a figura choć świetna, nie cieszy jej właściciela, bo właśnie dowiedział się, że jego połówka go zdradza. Nikt nie ma idealnego życia, ale chce by ono tak wyglądało dla innych. Najgorzej, gdy to drugie życie „wchodzi” nam zbyt mocno, stając się tym pierwszym.
Dominika Prokuska