W Jarosławiu Franciszkanie Konwentualni znaleźli się właściwie przez przypadek. Jarosław w drugiej połowie XVII wieku należał do Jana Zamojskiego i Konstantego Lubomirskiego. Lubomirski z Zamojskim mieli w planie sprowadzić do Jarosławia Franciszkanów, zwanych Reformatami, którzy odmówili podając za przyczynę, że nie mają w zwyczaju budować klasztoru w centrum miasta, lecz poza jego murami.
W międzyczasie dzierżawca dóbr Zamojskich, Józef Hadziewicz rozpoczął budowę kościoła dla przyszłych zakonników. Ostatecznie przy kościele osiedlili się Franciszkanie Konwentualni. Akt erekcyjny klasztoru spisano w Zamościu 9 sierpnia 1659 roku. Lubomirski odstąpił plac, Zamojski uposażył klasztor folwarkiem na Przygrodziu. Do murowanego kościoła dobudowano drewniany klasztor. Zabudowa Franciszkanów znajdowała się po prawej stronie obecnej ulicy Franciszkańskiej, na styku z obecną ulicą Przemyską, wzdłuż murów obronnych. Dawniej teren ten nazwano Lwowskim Przedmieściem. Kościół był pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W aktach wizytacji prowincjała w 1717 roku zapisano: „jest to kościół duży, jest klasztor drewniany, piętrowy, w części odbudowany po pożarze miasta”. Klasztor nazywano „domem misyjnym”. W inwentarzu spisanym w 1785 roku dowiadujemy się, że klasztor jest zbudowany z ciosanych bali, pokryty gontem, wewnątrz posiada 6 cel mieszkalnych”. W tym czasie był już w stanie ruiny i zamieszkały tylko na parterze. Po usunięciu zakonników mieścił się w nim lazaret wojskowy. Klasztor służył zakonnikom ponad 100 lat, mieszkało w nim ze zmianami 6 – 7 zakonników. Z biegiem czasu, z powodu braku zakonników i nie przeprowadzanych bieżących remontów, jak i ubóstwa klasztor popadł w ruinę. Ostatecznie klasztor skasowano w 1789 roku, sprzedano go wraz z kościołem na licytacji przed rokiem1803. .Zabudowania rozebrano.
Jarosławskie Stowarzyszenie „Ocalić Przeszłość dla Przyszłości”